گاه گاهی فکر خودرامی کنم

انقدربه خیال ورویافرومی روم که خیال می کنم همه کس مثل آینه صادق اند

من...
 رنـگ و رویم  بادیوارهاهم آوا شداندرنگشان بارنگ دیوارنغمه می خواند ....رنگ وریم رنگ ثابتش صداقت است کاش دلـــم هیچ وقت درگرمای  دروغ نمی سوخت به حال دروغ هــایـش  دلم خیس نمی شد ازتپش بهانه واردروغهای نفست دلم حیران می گذرد

من سرم می چرخانم باخنده تاب می خورم حرفهایت را باسرم باورمی کنم  توام دردلـت اطمینان می بخشی که مرا درغبارفروبرده ای نمی دانی که هیچ وقت اشکهایت راباورنکردم فقط دلم نتوانست پنچره دروغهایت راتنهاگذارد  وکلافه اش کند